Paul te Braak (1960, Amsterdam). Ik heb jaren muziek- en pianolessen gehad, maar daarnaast was ik altijd bezig met beeld. Als kind tekende ik veel, en op de lagere school noemden ze mij al ‘de tekenaar’. Ik herinner me nog mijn grote tekening van een lijntoestel, het hing boven de lange rij kinderkapstokjes in de lagere school.
Mijn vader was tekenaar, mijn opa schilderde en ook mijn dochter schildert, het zit dus wel in de familie. Toch was ik nooit beroepsmatig bezig met ‘beeldwerk’, want ’je kon beter een vak leren’ was de goedbedoelde slogan van bezorgde ouders. Ik werd meubelmaker. Door minder opdrachten hield mijn baan op. Op mijn 53-ste ging ik nadenken over mijn talenten en wat ik diep in mijn hart zelf zou willen. In de loop van de jaren deed ik hier en daar nog wel eens een ‘potlood portretje’, maar van echt werk maken van beeld, kleur, samenstelling, tekenen, schilderen, kwam het nooit, tot begin 2014. De laatste jaren raakte ik al wel steeds meer gefascineerd door kleuren. Vroeger maakte ik alleen potlood tekeningen, nu dus een heel nieuwe richting. Dat houdt in veel kijken en uitproberen, maar vooral: gewoon beginnen.
http://destrekenvanpaul.nl/